Sunday, November 14, 2010

Michelle


Hallo Catharina,

Hierbij mijn bevallingsverhaal……………

Op maandag 30 augustus zaten Henk en ik voor de derde keer binnen een week in het AMC bij de gynaecoloog. Ik werd helemaal dol van de jeuk op armen en rug, sliep hierdoor al weken niet, de oorzaak was hoogst waarschijnlijk zwangerschapscholestase. Er was al eerder voorzichtig over inleiden van de bevalling gesproken, dus toen de arts in samenspraak met ons de beslissing nam, kwam het niet geheel uit de lucht vallen. Wel was het schrikken (en opluchting) dat we al de volgende dag mochten komen. Einde jeuk en ellende in zicht en we verheugden ons enorm op ons babymeisje!

Snel van alles regelen; Levi onder de pannen, Duplo trein voor hem ophalen, laatste voorbereidingen m.b.t. tas en kamertje en dan maar proberen te slapen.
's Morgens om 7 uur waren Henk en ik in het AMC, we waren er klaar voor.
Eerst aan de ECG, met baby alles in orde, toen vliezen breken en wachten op wat er komen gaat.
Rond 11 uur was er nog weinig aan de hand, een verdwaalde wee, maar nog geen baby in aantocht.

De verloskundigen en verpleging waren super lief en hielden alles goed in de gaten. Rond twaalf uur werd ik aan het infuus gelegd en weer was het afwachten.
Ik was erg blij toen er 'beweging' in mijn buik zat. Al vrij snel kwamen de weeën op gang en niet veel later waren ze erg regelmatig en moest ik al moeite doen om ze weg te zuchten. De verpleging kwam al vaak om de hoek kijken, zagen dat de weeën goed op gang waren, maar zagen ook dat ik nog heel relaxed en flink was.

Toen om half 3 de verloskundige kwam kijken, kon ze ons vertellen dat ik al 4 cm ontsluiting had.... viel niet mee en niet tegen... 'Over twee uurtjes kom ik weer bij je kijken' zei ze. Ze was de deur uit en ik vroeg aan Henk hoe laat het was en bedacht me dat ze dan pas om half 5 weer kwam. Tegelijkertijd veranderde de weg te puffen weeën in hele heftige en ik had zelfs al persdrang.
Hoe kan ik dit nog twee uur volhouden, dacht ik. Henk moest in actie komen (hij blij dat hij ook iets kon doen), hij moest er NU iemand bij halen, want dit hield ik niet vol, dan toch maar pijnbestrijding, al had ik me voorgenomen dit pas in uiterste nood te zeggen.

Al snel kwamen de dames bij me kijken en ze zagen dat ik inderdaad heel 'anders' was dan zojuist. Opeens had ik ook al 6 cm ontsluiting, het ging heel hard. De heftigheid van de bevalling was zo overweldigend, ik zag het echt niet meer zitten, kon dit niet. Maar ook besefte ik me maar al te goed dat het niet te vermijden was en dat ik mijn dochter gauw vast zou kunnen houden.
Er werd snel overlegd; voor pijnbestrijding was niet genoeg tijd en had de nadelige bijwerkingen, ik raakte in paniek, ze besloten Catharina erbij te halen.
En zo kreeg ik de o zo welkome hulp.

Toen je aan mijn bed verscheen zag ik een hele rustige en zekere vrouw, die overtuigd was van wat ze deed en vastberaden was mij door deze hel te slepen. Je begon mij te laten ontspannen door te masseren en instrueerde Henk hetzelfde te doen. Wanneer er weer een wee kwam zuchtte en pufte je mee, zelf had ik geen idee meer wat ik doen moest en ik had door jou een enorme houvast. Ik zag opeens dat mijn handen paars waren en voelde me duizelig, weer raakte ik in paniek, maar jij wist dat dit hyperventilatie was en stelde gerust.
Op tv zie je van die heftige bevallingen en omdat ik al eens 'rustig' bevallen was, vond ik dat maar vreemd om te zien... tot nu. Wat een geweld en wat deed ik raar zeg. Gelukkig stond 'mijn coach' naast me en hielp iedere wee op te vangen, vond mij niet raar en het belangrijkste; je hield de touwtjes in handen.
Oh ja, ook de natte washandjes en slokjes water werden aangereikt, maakte het allemaal een stuk dragelijker.

Op het moment dat ik volledige ontsluiting had, nam de verloskundige op een heel natuurlijke manier de regie van je over. Zij konden zien wanneer ik moest puffen of persen en jij bleef meezuchten en aanmoedigen. En toen was ze er, om 16.19 uur, onze Sharai Esmee. Met een pimpelpaars hoofdje kwam ze ter wereld, ze deed het!!
We hadden het doorstaan, dit doe ik nooit meer!

Wel raar als je je bedenkt dat tijdens een bevalling, wat eigenlijk iets heel intiems is, er opeens een vreemde dame aan je bed staat, die ook nog eens binnen 'no time' de belangrijkste rol van alle aanwezigen in de kamer op zich neemt. Maar vooral, wat was ik enorm blij dat je er was!! Wat fijn dat je de regie in handen nam, stimuleerde, masseerde, geruststelde, aanmoedigde, coachte.

Ik hoop dat ik me later nog netjes aan je heb voorgesteld, dat ik je heb laten weten dat je een reuze coach bent.
En wat enorm lief dat je niet alleen tijdens de bevalling geweldig was, maar ook daarna.

Vandaag is Sharai alweer 2 weken oud en pas sinds 5 dagen thuis. Ondertussen is er zo veel met haar gebeurd dat ik nauwelijks tijd had om aan de bevalling terug te denken, alleen maar met Sharai (en Levi natuurlijk) bezig was. Nu het goed gaat en het genieten begonnen is, begint ook het terugdenken aan 'de dag'. Ik ben ervan overtuigd dat bevallen met coach voor vele vrouwen een uitkomst is. Dit hoor je niet alleen te hoeven doen en gelukkig was ik een van de gelukkigen met jou aan mijn zijde!!

Wanneer je tijd hebt, ben je van harte welkom om van Sharai te komen genieten.
Veel liefs,

Michelle



No comments:

Post a Comment